Czas na czas

Czas-ładne słowo. W języku polskim brzmi jak tajemnicze zaklęcie.   Słowo używane potocznie najczęściej w znaczeniu- pora, trwanie, chwila.... Rzadziej szary obywatel zastanawia się nad wielkością fizyczną, czasoprzestrzenią, czwartym wymiarem.... To filozofowie i wielcy mędrcy tego świata łamią sobie głowę od tysięcy  lat. Od tysięcy lat usiłujemy go okiełznać, uporządkować, ,ha.. i zatrzymać. To ostatnie nie udaje się i chyba nigdy się nie uda... Co niektórzy  twierdzą,że cuda medycyny mogą zdziałać cuda... Ale czy zatrzymać można coś , co samo w sobie jest upływem- biologiczne zegary tykają, bez względu na botoksy... Rzeka płynie, róża więdnie, słonce wschodzi i zachodzi. Wszystko płynie, przesypują się w klepsydrze ziarenka piasku. Nasz wewnętrzny zegar też cyka. Przeprowadzono kiedyś jakiś eksperyment, który potwierdził istnienie biologicznego zegara. Facet zakopał się pod ziemią, nie miał okien, nie widział, czy jest noc, czy dzień. ale jego organizm i tak poddawał się pewnemu rytmowi. Mężczyzna spał tyle, co zwykle, wstawał, wykonywał jakieś czynność itd., jego doba jednak zamykała się w 24 godzinach, plus jakieś wahnięcia.Uczeni twierdzą, że nasz zegar biologiczny   towarzyszy nam od pierwszych chwil, jest zakodowany w naszych genach,. Nic dziwnego, że wywiera taki duży wpływ na nasze życie. Zawsze zastanawiał mnie też fenomen poczucia czasu, jego upływu- raz godzina nam się wlecze niemiłosiernie długo, innym  razem ucieka w oka mgnieniu . Te dobre chwile zazwyczaj szybko przemijają... Kiedy jesteśmy znudzeni, przygnębieni,wykonujemy jakieś rutynowe czynności- czas się wlecze jak legumina.. Z kolei w chwilach radości, uniesień- nie patrzymy na zegarki, nie liczymy minut... Szczęśliwi czasu nie liczą-mówi stare przysłowie... A może tu jest cała tajemnica czasu- w sposobie odczuwania go. Okiełznać czas - dobrym humorem, dystansem, nie przejmować się aż tak bardzo jego upływem.. Bo Ziemia toczy, toczy  swój garb uroczy- jak śpiewał  Stachura- bez względu na nasze obliczenia, teorie i mądrości, 

PRZEMIANY

wiersz J. Czechowicza

Żyjesz i jesteś meteorem

lata całe tętni ciepła krew

rytmy wystukuje maleńki w piersiach motorek

od mózgu biegnie do ręki drucik nie nerw

Jak na mechanizm przystało

myśli masz ryte z metalu

krążą po dziwnych kółkach (nigdy nie wyjdą z tych kółek)

jesteś system mechanicznie doskonały

i nagle się coś zepsuło

Oto płaczesz

po kątach trudno znaleźć przeszły tydzień

linie proste falują - zamiast kwadratów romby

w każdym głosie słychać w całym bezwstydzie

Ostatecznego Dnia trąby

Otworzyły się oczy niebieskie

widzą razem witrynę sklepową i Sąd

przenika się nawzajem tłum - archanioły i ludzie

chmurne morze faluje przez ląd

ulicami skroś tramwaje w poprzek

suną mgliste rydwany

pod mostami różowe błyskawice choć grudzień

Otworzyły się oczy niebieskie

widzisz siebie - marynarza w Azji

a zarazem 3-letniego 5-letniego chłopca

na warszawskim podwórku

i siebie przed maturą w gimnazjum

namnożyło się tych postaci stoją ogromnym tłumem

a wszystko to ty

nie możesz tego objąć szlifowanym w żelazie rozumem(...)