Epigoni jesieni
Do szyby przytulił się liść, trwa już dni parę
Łapie promienie, a niebo wciąż ciemne i szare
Słońce nisko nad ziemią od wschodu do zachodu
Ucieka bojażliwie czując powiew zimy i chłodu.
Krwawnik biały na miedzy drży na wietrze
Paproć zwiędła, mróz nocą tnie powietrze
Wróble świergotem chcą się jeszcze oszukać
W gałęziach drzew resztki lata wytrwale szukać.
Ranki oszronione jakby zastygły w Mleczej Drodze
Białą szadzią lukrują ogród, a na jednej nodze
Strach na wróble wiernie udaje srogiego stróża.
Kapelusz się skrzywił, przeszła porywista burza.
Otula się świat w szale z mgieł i skłębionych chmur
Nad ziemią jesień raz śpiewa w mol, za chwilę w dur
Opadły jej purpurowych sukien ostatnie liście.
Na pożegnanie chryzantem tylko wytrwałe kiście.
2016
Zdjęcie- galeria internetowa
