Mój kilim

Przędzę swój kilim

Nie czekam na Odysa

Nie jestem jak Penelopa

Nie muszę oszukiwać

Siebie i zgrai...

Kilim tkany z szarych

nitek codzienności

I wplatam weń sny

Chwile radości

Złotem jaśnieją

Aż śmieje się moja

Dusza zmęczona

jakaś, coś jej doskwiera...

Ale staję przy krosnach

Palce jakieś słabsze

I oczy przybladłe

Ale trzeba skończyć dzieło

bo nie zostawię tak

Nie mogę !

Słońce promieni

Podrzuci i księżyc też

i gwiazdy wspomogą

I uśmiech Twój

Kilim mój powstaje

Moje pogmatwane nitki

Skłębione

W jedno zebrane.

zdjęcie- galeria internetowa