Była to pora, gdy schodzila się masa ludzi z biur, czasem tylko na krótką przerwę. Wiosna dawała o sobie znać. Wiał ciepły wiatr, słońce coraz mocniej przygrzewało. Starsza kobieta patrzyła na ulicę. Samochody pędziły.
Jakie wszystko zabiegane, zaaferowane ,tylko ta chwila wytchnienia w kafejce- skonstatowała.
Dziewczyna dopadła do stolika, zamówiła coś szybko. Patrzyła przed siebie , zagryzając wargi, stukała nerwowo w blat stolika. Wciąż zerkała w jednym kierunku, nie czytała leżącej i na jej stoliku gazety. Raz nawet podniosła się , jednak zrezygnowana usiadła. Nic nie jadła. Pewnie czeka na kogoś - pomyślala starsza kobieta.
Ja też tak czekałam- przypomniała sobie odległe chwile. On nieraz się spóźniał albo wcale nie przychodził, a ja potem wszystko mu wybaczałam. Zawsze umiał się wytłumaczyć. Ten uśmiech, jakiś żarcik i ... mijał zły humor. Szliśmy do niego albo na jakiś seans filmowy. "Le Figaro" nagle przestało ją interesować. Trzymała gazetę zatapiając się we wspomnieniach...
Też miałam długie jasne włosy, upinałam je w kok. Zawsze zakladałam ten ulubiony żakiet, który podkreślal mi talię. Jacy też byliśmy piękni..Wiosna ,lato, szaleństwa i ślub. W pierwszych dniach wojny zmobilizowali go i zginął...Od tamtej pory jestem sama.
Kobieta już miała zagadnąć jasnowłosą, gdy nagle na skuterze podjechał ten oczekiwany. Kłócili się chwilę. Zwracał się do niej słodko - koteczku, w końcu koteczek zaczął się śmiać.
Dziewczyna rzuciła drobne za wodę, wsiadła na skuter , jeszcze pomachali pani czytającej "Le Figaro" i z piskiem opon odjechali.
-Ach, ci młodzi- ktoś jęknął obok. Tak, tak, ci młodzi- westchnęła starsza pani wracając do lektury artykułu.
2017 r.
Zdjęcie - nie znam autora, pochodzi z jednej ze stron na fb
