Moje serce rozbite jak cienkie
szkło
W odłamkach widzę siebie
I jakichś obcych ludzi
Co nagle stali mi się bliscy
Tak daleko , ręki podać nie mogę!
Bije , bije moje serce rozbite
Bije na trwogę
Bije, bo się boi, bo po prostu
Po ludzku chce się schować
A nie może…
Krew płynie po szkle
Mój Boże, jaki dziwny kolaż
Perlisty, krwisty
Aż nierzeczywisty…
Zaprzyjaźniłam się z nocą
Nawet wtedy gdy wiatr
Dmie i łamie gałęzie
Rozedrganej brzozy
I gdy rozpościera swój
Gwiaździsty koc
Gdy spływa strumieniem
Światła pełni i obraca się
W nów, by powrócić znów
I daje otulać się w ten pled
I śnić pozwala bezkarnie
Że wreszcie dzień
Obudzi mnie zwyczajnie
wedle statystyk w normie!
Wyrwać się do światła
trzymając mocno korzeni
Wydostać się ku słońcu!
Wykluwam w sobie siłę
Próbuję, uda się , uda!
Bo otula mnie śnieg zazdrośnie,
ale słońca promienie są!
Pokonam śnieg, pokonam
pokłady ziemi, kamieni…
Pokonam chłód i błoto
Finezją płatków i ich mocą
Już z chórem zaśpiewam
wespół na kilimie białym :
- Niech stanie się, niech się
stanie!
Ja nie chcę wojny, nie chcę, by ktoś strzelał
Niech ci ,co maja ochotę- idą na Alaskę
Tam, gdzieś z dala od siedzib, na
jakimś
dzikim polu jak kiedyś rycerze
stawali z mieczami do starcia
A wszyscy ci wielcy demokraci
Mający w oczach srebrniki
Lub może dolary wołający,
że chcą dobra, niech zadbają o
własne
Ja ich troski nie potrzebuję
Już zatroszczyli się o Wietnam,
Afganistan
Ja nie chcę , by mój kraj stał
się poligonem
A Ukrainie pomóc można
Bez czołgów i rakiet!
Panowie eleganccy z dala będą patrzeć
jak płonie czyjaś ziemia
Ale portfele zasobne będą znów
A że poleci ileś głów- nie ich
problem
Oni przecież chcą dobra!
