Weselnie. Potem , cd.

Anka od prawie dziesięciu dni przebywała w domu Aliny. Wymeldowała się z pensjonatu, do kliniki zadzwoniła odwołując wizytę i zabieg. Kobieta po drugiej stronie linii coś wykrzykiwała, przepraszała. Anka po chwili się rozłączyła, nie, nie miała ochoty tam wracać, przechodzić znów kolejne męczące procedury, wpisy, badania i całe te korowody. Nagle zmieniła zdanie. Ot, tak. Czuła, że od początku wyjazd z domu był jakąś ucieczką. Przed czym? Może przed samą sobą, przed utyskiwaniem matki, przed poradami- nawet tych życzliwych, przed spojrzeniami innych. Ale tu też są ludzie- skonstatowała. No przecież- nie kosmici. Jednak to było uzdrowisko, wielu podobnych do niej łaziło po deptaku, widziała, jak niektórzy chodzą na ćwiczenia, basen- z jednego sanatorium do spa. Całe pielgrzymki połamanych, otyłych…

Sokołowska nie wypytywała o nic. Pokazała Ance pokój, jeden z niewielu przeznaczonych na wynajem. Był skromnie urządzony, szafa, stół, krzesła, łózko – bardzo wygodne, no i piękny widok za oknem. Z kuchni dolatywały nieraz smakowite zapachy. Chyba teraz Alina smażyła truskawki.
Anka szybko wskoczyła do łazienki- dość skromnie wyposażonej, dzieliła ją zresztą z gospodynią. Była kabina prysznicowa, spora ilość szafek, pralka. Sokołowska lawirowała między pobytem lokatorki a swoimi działaniami, by nie utrudniać zwykłych, codziennych czynności . Po szybkiej toalecie Anka wrzuciła na siebie luźną bluzkę, długą spódnicę. Wciąż dbała o ukrycie swych fałdów. Chwilami zastanawiała się, czy dobrze zrobiła odwołując zabieg. Po czym znów utwierdzała się w przekonaniu, że są inne sposoby na pozbycie się nadwagi.
- Dzień dobry, Aniu! - Sokołowska powitała ją widząc, jak ta nieśmiało skrada się wąskim korytarzem.
Rzeczywiście, w kuchni panoszyły się truskawki. W łubiankach, miskach, a część buzowała już na gazie.
- Robię powidła-oznajmiła Alina. A resztę zamrożę. To chyba jedne z najlepiej nadających się na mrożenie owoce, maliny też.
- Tak, maliny też- Anka przełknęła ślinę, miała ochotę rozgnieść cały puchar tych cudownych owoców, polać je śmietaną…
Ale odgoniła natrętne myśli, zaparzyła kawę.
- Może coś pomóc?
- A wiesz, brakuje mi parę zakrętek do słoików, weź rower, jest tam, na podwórku, przy szopie. Dasz sobie radę. Do sklepu trafisz, tu ten najbliższy- gdzie mydło, i powidło.
- OK, jakie te zakrętki? – Anka popijała jeszcze kawę, zagryzła małym tostem.
- Te szóstki , a i czwórki mogą też być. I parę małych. Zaraz dam ci pieniądze.
- Dobra, potem się rozliczymy- Anka już wybiegła na schody, szukała roweru.
Mam nadzieję, że się nie załamie pode mną- myślała. - No, to w drogę!
Sokołowska patrzyła, jak dziewczyna otwiera bramę , sadowi się na siodełku, wreszcie rusza.
- Pojeździ trochę, połazi, parę tras zaliczy, odechce jej się operacji na żołądku. Alina mieszała gorące truskawki i gaworzyła radośnie z Karusiem.
- Anka jedzie na rowerze! I niebawem ciebie też zabierze! A po chwili zanuciła piosenkę, leciała w radiu jedna z jej ulubionych -stary hit - Zielono mi...

zdjęcie- własne