Kobieta wychodziła codziennie o tej samej porze. Jej rytm życia był wyznaczony zapadającym zmrokiem, zachodami słońca o każdej porze roku...Początkowo ludzie w osadzie dziwili się, pukali w czoło. Niedawna przyjaciółka próbowała jej tłumaczyć coś, wyjaśniać. Zapraszała na pogawędki, które tak lubiły. To jednak już nie były tamte rozmowy... Wzywano lekarza, dał jakieś tabletki, teściowa zaglądała, rozmawiała z jej rodzicami. Matka opiekowała się swym jedynym dzieckiem. Cierpiała widząc cierpienie córki. Ojciec nic nie mówił. Nic nie komentował.
Szła , gdy tylko usłyszała krzyk dzieci, kobiety biegły z przygotowanymi już naczyniami. Rybacy strudzeni wyciągali sieci, sortowanie, przekrzykiwanie. Opowieści, kłótnie. Niektórzy wracali bez niczego. Smutnie cumowali łodzie, dzień bez udanego połowu. Niczego nie sprzedadzą jutro na targu.
- Był Jan? Widzieliście? - pytała wracających.
Niektórzy mijali ją bez słowa, inni zbywali półsłówkami, tak jak zawsze.
Tylko jeden ze starszych rybaków zawsze ją witał, zapewniał, że Jan jeszcze został, ale niebawem wróci. Kazał jej wracać do domu i czekać. Słuchała go potulnie. Matka już szła z chustą, wiał chłodny wiatr, chmury zapowiadały deszcz.
-Wróci rano, pewnie ma dobre branie- powtarzała swoje młoda kobieta. Oczy jej błyszczały.
-Wróci, wróci- zapewniała matka, ocierała ukradkiem łzy. Po chwili uśmiechała się do córki.
-Poczekaj, jeszcze poczekaj - trzymała ją mocno za rękę.
Szły kierując się do domu, ojciec już zapalił lampę.
zdjęcie - Ernst Baumann, galeria The Mind's Eye
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz