Jesień

Spacerował codziennie alejkami parku.  Z okien kamienicy widział drzewa, podziwiał kolory wiosny, wybuchające latem , a potem jesienią – cudowne rudości . Zima pokrywała wszystko bielą, a czasem stały tylko same gołe konary. Ciemne  chmury pędził zimny wiatr.

Szedł w płaszczu i kapeluszu ,  pod nogami szeleściły spadające liście. Ktoś minął go mówiąc – dzień dobry, skinął głową, nie widząc , kto zacz. Na ławkach nikt nie siadał. Pusto i głucho.  Nadeszła słotna i szara jesień, złota już minęła.

 A latem jaki tu był gwar, alejkami biegały dzieci, spacerowały mamy z wózkami, na placu zabaw tętniło życie.  Siadywał wówczas nieopodal, czytał gazetę, podchodził nieraz jakiś malec i prowadził dyskusję z dziadkiem, bo wszyscy tak go tu nazywali. Nieraz jakaś mama poprosiła , by popilnował przez chwilę wózka ze śpiącym bobasem. Minęły wakacje, dzieci poszły do szkoły. W parku zamierało życie, ptaki odleciały, ćwierkały wróble niezastąpione, wrony siedziały wysoko na drzewach.

Podniósł z ziemi kolorowy liść klonu. Obracał go chwilę w palcach. Trasa kończyła się , trzeba było wracać do domu, już czas..

zdjęcie- www.photgraphize